Implanty zębowe – odbudowa tkanki kostnej Jakość kości jest sprawą kluczową dla zabiegu aplikacji implantów zębów. Brak zębów powoduje przekształcenia w jamie ustnej zarówno pod względem estetycznym oraz zdrowotnym. Nieuzupełniony brak skutkuje pojawieniem się ciągłego zaniku kości szczęki, co z kolei negatywnie wpływa na sąsiednie zęby. Brak podparcia może Prezentujemy poniżej szczegółowe koszty procedury odbudowa kości z przeszczepem autologicznym - ceny na podstawie cenników z 10 klinik oraz 1 lekarzy. Średnia cena za odbudowa kości z przeszczepem autologicznym wynosi 1 893 zł, przy czym najniższa cena to 500 zł, natomiast najwyższa cena za odbudowa kości z przeszczepem Tomografia komputerowa szczęki i żuchwy to obecnie najlepsza metoda diagnostyki obrazowej dostępna na potrzeby implantologii. W naszej klinice stomatologicznej dysponujemy najnowocześniejszym aparatem do tomografii komputerowej renomowanej firmy Morita. Dzięki obrazom uzyskanym z tomografii komputerowej nasi implantolodzy są w stanie Implanty można nazwać rolls-roycami stomatologii. Są to tytanowe śrubki, które służą jako sztuczne korzenie zębów. Na bazie sześciu implantów można odbudować dwanaście zębów. W taki sposób, że wyglądają jak własne i nie są wyjmowane. Jest to rozwiązanie bardzo dobre dla pacjentów. . Jak wykonuje się zabieg podniesienia dna zatoki? Zabieg sinus lift można wykonać na dwa sposoby: metodą otwartą i zamkniętą. Różni je czas trwania, inwazyjność oraz stopień ryzyka powikłań. Stosując technikę otwartą, chirurg musi “wywiercić” otwór w kości otaczającej zatokę po to, aby oddzielić od kości błonę śluzową i następnie włożyć w powstałe miejsc kość lub materiał kościozastępczy. Po upływie około 6 miesięcy implant i biomateriały tworzą stabilne podłoże dla nowego zęba. Metodę otartą stosuje się w przypadkach, gdy grubość kości wynosi mniej niż 6-7 mm. W ten sposób można podnieść dno zatoki o około 5-8 mm Metoda zamknięta jest mniej inwazyjna, ale tym sposobem można podnieść dno zatoki o 3-3,5 mm. W tej technice materiał wkłada się do zatoki szczękowej przez wyrostek zębodołowy. Największą zaletą w tym wypadku jest mała inwazyjność zabiegu. Wskazania do zabiegu podniesienia zatoki szczękowej Zabieg sinus lift przeprowadza się u osób o trudnych warunkach uzębienia, u których wprowadzenie implantu jest niemożliwe ze względu na zanik kości. Przeciwskazania do zabiegi sinus lift Przeciwwskazania do zabiegu sinus lift są takie, jak w przypadku procedury związanej ze stosowaniem implantów. Do głównych przeciwwskazań należą: cukrzyca, nowotwory, choroby układu nerwowego, zaburzenia psychiczne. Czym jest przeszczep kości pod implanty? Przeszczep kości polega na chirurgicznym uzupełnieniu ubytku kostnego specjalistycznym materiałem – BioOss® w celu podtrzymania wyrostka zębodołu. Bio-Oss to nie tylko materiał wypełniający ubytek – wspomaga on również regenerację naturalnej kości, która z czasem łączy się z przeszczepem i umacnia go. W jakich sytuacjach przeprowadza się przeszczep kości? Przeszczep kości ma zastosowanie w momencie, gdy wyrostek zębodołowy jest zdeformowany, czyli jego szerokość lub wysokość jest zmniejszona, co powoduje, że tradycyjny zabieg implantacji zęba nie jest możliwy do przeprowadzenia. Przeszczep można wykonać w każdym miejscu wyrostka zębodołowego za pomocą nowoczesnych metod chirurgicznych. Jeżeli tkanka kostna jest zdeformowana z powodu utraty zębów, a planowana jest implantacja, to ta metoda przynosi bardzo dobre efekty w odbudowie kości. Przeszczepienie kości pod implanty to szansa na piękny i zdrowy uśmiech. Natomiast, im szybciej podejmiemy decyzję odbudowy utraconych zębów, tym zabieg będzie prostszy, szybszy i mniej kosztowny. Jak wygląda zabieg przeszczepu kości? Zabieg trwa około 1,5-3 godzin. Cała procedura odbywa się w znieczuleniu miejscowym, dzięki czemu zabieg dla pacjenta jest całkowicie bezbolesny. Najpierw lekarz przecina tkanki i ocenia kość, a potem pobiera bloczek kostny z odwarstwionej wcześniej okolicy i mocuje go za pomocą specjalnych śrubek do miejsca biorczego. Jeżeli jest to konieczne, przeszczepioną kość pokrywa się materiałem kościozastępczym. Na rany natomiast konieczne jest założenie szwów. W miejscu, z którego została pobrana kość, zaczyna tworzyć się nowa tkanka kostna. Regeneracji podlega około 70% objętości kości. Sterowana regeneracja – co to takiego Regeneracja sterowana polega na ułożeniu cienkiej warstwy materiału Bio-Gide® na powierzchni przeszczepu. Materiał Bio-Gide wspomaga wzrost zdrowej kości, sprawia, że gojenie jest szybsze i chroni przed powstawaniem blizny. Celem całego zabiegu jest wytworzenie takiej ilości tkanki kostnej, która umożliwia szczepienie tytanowych implantów. Decyzję o zastosowaniu sterowanej regeneracji kości najczęściej podejmuje się na podstawie zdjęcia rentgenowskiego lub tomografii komputerowej. Zabieg sterowanej regeneracji odbywa się w znieczuleniu miejscowym. Wskazania do przeprowadzenia zabiegu sterowanej regeneracji kości Zabieg sterowanej regeneracji przeprowadza się w przypadku odbudowy wyrostka zębodołowego do implantacji; podnoszenia dna zatoki szczękowej; wypełniania ubytków kostnych wywołanych usunięciem zębów; rekonstrukcji wyrostka do uzupełnień protetycznych; ubytku kostnego spowodowanego urazem lub paradontozą. Odbudowa kości pod implanty – metody zabiegów umożliwiających wszczepienie implantów stomatologicznych. Przypadki, w których odbudowa kości staje się niezbędna nie tylko ze względów estetycznych, ale i ze względów konieczna jest odbudowa kości? Odbudowa kości pod implanty jest bardzo często procedurą, konieczną do tego aby stworzyć warunki dla wszczepianego implantu stomatologicznego. Pacjenci zainteresowani tą formą odbudowy braków zębowych są w Klinice Perfect Smile starannie badani podczas wizyty konsultacyjnej. Wykonanie badania 3D CBCT jest diagnostycznie bezcenne i pozwala za każdym razem, co do ułamka milimetra, ocenić lożę kostną pod implant. W przypadku stwierdzenia deficytu tkanki kostnej zachodzi potrzeba uzupełnienia utraconej tkanki kostnej poprzez odbudowę kości, którą można przeprowadzić w zależności od sytuacji – albo jednoczasowo, razem z wszczepieniem implantu dentystycznego, gdy rozmiar defektu na to jeszcze pozwala, albo przeprowadza się zabieg odbudowy 3 miesiące do 9 miesięcy przed planowanym wprowadzeniem implantu, gdy deficyt jest bardzo kostna po usunięciu zęba przestaje podlegać stymulacji bez obciążenia zgryzowego. Zachowuje się ona podobnie jak tkanka mięśniowa, która bez ćwiczeń zanika. Jest to istotna informacja przy planowaniu usunięcia zniszczonego zęba i zastąpienia go implantem. Po pierwszym roku od usunięcia zanika bardzo duża objętość tkanki kostnej. Planowanie implantacji po kilku lub kilkunastu latach od utraty zęba w większości przypadków wiąże się z koniecznością odbudowy kości. Ideałem jest zatem wprowadzenie implantu dentystycznego po okresie 3-4 miesięcy od usunięcia zęba. Pozwala to najczęściej zachować pierwotne warunki objętościowe loży pod implant, dzięki czemu odbudowa kości nie jest potrzebna. Bardzo często implantolodzy decydują się na tzw. socket preservation – umieszczenie biomateriału kościozastępczego w zębodole po usuniętym zębie celem zabezpieczenia tkanki kostnej przed przypadek deficytu tkanki kostnej jest inny i wiąże się często z koniecznością wdrożenia innej procedury odbudowy kości pod implanty. Podstawową zasadą jest stworzenie odpowiednich warunków w tkance kostnej, aby wprowadzony implant był nią otoczony z wszystkich stron. Gwinty implantu, które w jego części szczytowej bywają obnażone, przy występujących deficytach tkanki kostnej, muszą zostać przykryte preparatami do augmentacji lub kością autogenną. To wszystko przed zaszyciem zostaje przykryte odpowiednią membraną. Najczęstszą przyczyną utraty zębów są powikłania po leczeniu kanałowym. Nieprawidłowo przeleczone endodontycznie zęby są źródłem infekcji w jamie ustnej, oraz stanowią ognisko […] Utrata kości po utracie zęba to nieodwracalny i nieunikniony proces. Długotrwały brak zębów prowadzi do powstania bardzo dużego deficytu kości, przez co […] Nagła utrata zęba w skutek niepożądanego, nagłego działania udarowego nie jest najczęściej spotykana u naszych Pacjentów. Najczęstszą przyczyną utraty zęba są powikłania […] Implanty stomatologiczne zazwyczaj po okresie 3-4 miesięcy od wszczepienia są gotowe do pełnego obciążenia. Jeżeli podczas wszczepienia został całkowicie pokryty dziąsłem, musi być […] Różnorodne są elementy, które decydują o decyzji terapeutycznej dotyczącej zębów u pacjentów z zapaleniem przyzębia. Heroiczna walka o zachowanie zęba dotkniętego tą chorobą czy jego ekstrakcja i przyjęcie opcji implantacji za preferencyjną? To dylemat częstszy i poważniejszy, od kiedy coraz częściej jest mowa o implantach o zadowalającej prognozie długoterminowej, a względy ekonomiczne gabinetu nie pozostawiają złudzeń co do korzyści płynących z ich wyboru. Zmiany, jakie dokonały się w ostatnich latach, dotyczące etiologii chorób przyzębia, a tym samym modyfikujące metody ich leczenia i poprawiające prognozę oraz równoległe postępy w zakresie implantologii, spowodowały zmianę w postrzeganiu prognozy krótko- i długoterminowej zębów pacjentów dotkniętych chorobami Zdarza się, że zbyt często pozostawiane wcześniej zęby o prognozie wątpliwej czy nawet niekorzystnej, by odwlec w czasie ewentualne niepowodzenie ruchomego uzupełnienia protetycznego, dzisiaj bywają zbyt pochopnie usuwane i zastępowane implantami. Tylko prawidłowa diagnoza, rozważenie wszystkich czynników ryzyka – miejscowych i ogólnych – oraz (a może przede wszystkim) znajomość oczekiwań pacjenta, także tych w zakresie estetyki, mogą pozwolić na wybór właściwej terapii. Zachowanie zębów własnych pacjenta winno być zawsze priorytetem! Decyzję o usunięciu zęba ze wskazań parodontologicznych podejmuje się często na początku leczenia. Dotyczy to przede wszystkim tych zębów, które są w bardzo zaawansowanym stadium choroby i które równocześnie nie mają znaczenia strategicznego. W przypadku pozostałych zębów (bez względu na zaawansowanie choroby) koniecznie należy odczekać na odpowiedź tkanek na rozpoczętą terapię. U pacjentów, u których mimo podjętych działań leczniczych nie obserwuje się oczekiwanej poprawy stanu tkanek przyzębia, warto powtórnie przeprowadzić skrupulatną diagnozę (zarówno miejscową, jak i uwzględniającą ogólny stan zdrowia). Konieczne jest też drobiazgowe przeanalizowanie przestrzegania zasad higieny oraz codziennej diety. W niektórych przypadkach warto się zastanowić, czy terapia mogła być prowadzona nieprawidłowo. Warto również wówczas rozważyć uzupełnienie diagnostyki o testy mikrobiologiczne (PCR) i immunologiczne, dostarczające informacji o czynnikach ryzyka, a tym samym pomagające w określeniu bardziej prawdopodobnej prognozy leczenia, np. test genetyczny PST (Medical Science Systems). Dzięki niemu można stwierdzić, czy pacjent jest nosicielem genotypu odpowiedzialnego za nadprodukcję IL-1. Genotyp taki predysponuje bowiem do szybszej progresji choroby, a tym samym poważniejszej destrukcji tkanek przyzębia. To niewątpliwie bardzo cenny czynnik prognostyczny, identyfikujący osoby bardziej wrażliwe na obecność płytki bakteryjnej. Uwaga, nie jest to test diagnostyczny! Zidentyfikowanie dodatkowych czynników ryzyka pozwala na wprowadzenie u pacjenta zindywidualizowanej, celowanej i bardzo agresywnej terapii. Wówczas szansa na sukces jest większa. Ponieważ dotychczasowe badania nie wykazały istnienia związku między pozytywnym genotypem IL-1 a wszczepionymi implantami, wydaje się, że właśnie u takich pacjentów implanty mogą się okazać korzystniejszym rozwiązaniem. Pozwala to na zaoszczędzenie kości wyrostka zębodołowego i wyeliminowanie skomplikowanego i długiego leczenia periodontologicznego. Natomiast priorytet zachowawczego traktowania zębów dotkniętych chorobą przyzębia jest łatwiejszy do zastosowania w sytuacji, gdy pacjent rygorystycznie przestrzega higieny jamy ustnej, a efekt estetyczny należy u niego do drugorzędowych. A znów finanse nie przekładają się na wymóg jednorazowej, ostatecznej i długoterminowej funkcjonalnie rekonstrukcji protetycznej. Z czynników miejscowych decydujących o pozostawieniu zęba lub jego usunięciu najważniejsze jest badanie kliniczne. Konieczne jest tutaj zgłębnikowanie kieszonek oraz ocena bilansu radiologicznego. Głębokość kieszonek dziąsłowych pozwala ocenić poziom utraty więzadła, a zdjęcia RTG uzupełniają informację o typ resorpcji, ewentualną patologię korzeni i miazgi zębowej. Badanie tomograficzne i skaner są zalecane tylko w przypadku, gdy ekstrakcja zęba miałaby poprzedzać z góry przewidywaną implantację. Rutynowe leczenie periodontologiczne nie wymaga korzystania z TK ani CBCT. Ruchomość zęba, podobnie jak wygląd dziąsła wokół niego w trakcie badania klinicznego mają znaczenie drugorzędowe. Stopień ruchomości nie ma dużej wartości diagnostycznej i nie ma wpływu na prognozę! Bardzo duże znaczenie strategiczne dla zęba mają: rozległość zmiany kostnej, stopień zajęcia furkacji (dotyczy zębów odcinka bocznego), ewentualne złamania, bliskość sąsiednich korzeni, obecność węzłów urazowych, położenie zębów mądrości oraz potrzeba estetyki. Funkcja oraz znaczenie strategiczne zęba Ząb nieposiadający antagonisty, ze znacznym zniszczeniem struktur podtrzymujących, w sytuacji gdy odtworzenie jego funkcji jest niemożliwe lub nie musi być brane pod uwagę ze względów okluzyjnych, należy usunąć. Pozostawienie go z myślą o ewentualnym wykorzystaniu wymaga niejednokrotnie skomplikowanego leczenia przy czysto hipotetycznym sukcesie długoterminowym. Planując uzupełnienie protetyczne, niektóre z zębów o prognozie wątpliwej, które nie są niezbędne w rekonstrukcji protetycznej, również należy usunąć. Jeżeli jednak ząb może pomóc w wykonaniu funkcjonalnego uzupełnienia, okres obserwacji po zastosowanej terapii konieczny do podjęcia ewentualnej decyzji o pozostawieniu go lub usunięciu nie powinien być krótszy niż sześć miesięcy, a najlepiej rok. Stopień zaawansowania choroby Destrukcja kości sięgająca przywierzchołkowej wysokości korzenia lub nawet większa nasuwa często wskazanie do ekstrakcji. Nie zawsze jednak jest ona konieczna. Zęby jednokorzeniowe ze zmianami zaawansowanymi (ważne z punktu widzenia estetyki) mogą być skutecznie unieruchomione za pomocą stałej (najlepiej wewnątrzzębowej) szyny. Już sam fakt nieplanowania uzupełnienia protetycznego jest wskazaniem do ich zachowania. Paradoksalnie to właśnie głównie cechy estetyczne i funkcjonalne odcinka przedniego są trudne do uzyskania przy implantacji. Skłaniają więc one do podjęcia decyzji o pozostawieniu takich zębów parodontalnych i podjęciu próby przynajmniej odsunięcia w czasie decyzji o ekstrakcji. Ważne, by przy stanach najbardziej zaawansowanych podejmować decyzje, opierając się szczególnie na diagnozie wynikłej z badania klinicznego, gdyż na diagnozie radiologicznej zmiany periodontologiczne wraz ze zmianami pochodzenia endodontycznego mogą zbytnio skłaniać do decyzji o ekstrakcji. Nieraz byłoby to zbyt pochopne. Pozostawienie zębów o wątpliwej lub złej prognozie wymaga uwzględnienia ryzyka dużej resorpcji otaczającej kości wyrostka. A to może tylko utrudnić lub wydłużyć później czas wykonania rekonstrukcji protetycznej lub nawet uniemożliwić implantację i w konsekwencji narazi na niepowodzenie ostateczny rezultat kompleksowego leczenia. Taka zaawansowana, uogólniona choroba przyzębia, z brakami zębowymi, której terapia kończy się wykonaniem mostu kompletnego z wykorzystaniem zarówno implantów, jak i zębów własnych pacjenta, jak dotąd wciąż wywołuje wiele dyskusji. Odmienna ruchomość implantów w porównaniu z uzębieniem naturalnym niesie ze sobą szczególne problemy biomechaniczne. Jej celem jest przecież kontrola ruchomości uzębienia własnego pacjenta i przeciwstawienie siłom żucia. Konieczne jest więc tutaj uzyskanie zrównoważonej okluzji. Nieodzowne są również współpraca pacjenta i przestrzeganie regularnych wizyt kontrolnych. Autorzy nie są zgodni co do rezultatów klinicznych takich mostów. Są doniesienia o satysfakcjonujących wynikach długoterminowych, a także o limicie funkcjonalności od 5 do 10 lat. Jako główne przyczyny niepowodzeń wymienia się tutaj te natury biomechanicznej. Pęknięcia, złamania pionowe, często próchnica zębów własnych czy nawrót choroby przyzębia – oto komplikacje skracające funkcjonalność mostu kompletnego. Dotychczasowe obserwacje sugerują, że podejmując się wykonania tego typu konstrukcji, najbezpieczniej jest wykorzystać ząb bez zaznaczonej ruchomości, niewymagający leczenia endodontycznego i protetycznej odbudowy korony. Jeśli chodzi o implanty, filary takiego mostu, elementami trudnymi do analizy są: uzyskanie prawidłowej osi implantacji przy niewielkiej objętości kości w odcinkach tylnych po przeprowadzonych ekstrakcjach zębów objętych chorobą przyzębia, komplikacje natury estetycznej w odcinku przednim, wciąż istniejące ryzyko infekcji bakteryjnej wokół implantów (periimplantitis) u pacjentów perio. Furkacje klasy II i III W przypadku II klasy furkacji standardowym postępowaniem jest wykonanie kiretażu. Często jednak stan miejscowy nie ulega poprawie i po dwó... Artykuł jest dostępny w całości tylko dla zalogowanych użytkowników. Jak uzyskać dostęp? Wystarczy, że założysz bezpłatne konto lub zalogujesz się. Czeka na Ciebie pakiet inspirujących materiałow pokazowych. Załóż bezpłatne konto Zaloguj się

odbudowa kości pod implanty forum